Camping Keur - Saint Louis De nacht

Camping Keur - Saint Louis

De nacht op camping Keur was voor de één een flink stuk korter dan de ander. Het was er warm, zo niet snikheet, dankzij de enorm hoge luchtvochtigheid en sommigen van het reisgezelschap wisten daardoor geen volledig uur steady te slapen. Wisseltrucs van tent naar de auto, van auto naar het muskietennet en van muskietennet naar de gehuurde bungalows, voor sommigen hielp het niets. Naast de warmte waren er, doordat we in een natuurpark sliepen, ontzettend veel muggen en dat kon er dan ook nog wel bij. De volgende ochtend konden we enigszins uitslapen, voordat we vertrokken richting de oud-hoofdstad van koloniaal Frankrijk, Saint-Louis. De tocht bevatte een grensovergang, wat wederom verrassend kort duurde (circa 2 tot 2,5 uur), dankzij zowel Sidi als fixer bij het Mauretaanse gedeelte, als een nieuwe fixer voor Senegal die onze overgang aan de andere kant hielp te versnellen. Ook hierin zijn door de organisatie zichtbare stappen gemaakt door de jaren heen, strak geregeld. Nadat we de grens aan Mauretaanse kant overstaken, moesten we over een brug richting Senegalese kant. Aan Senegalese kant werd voor het passeren van de brug lachend €7 in rekening gebracht, maar daar is verder weinig discussie over mogelijk, aangezien je toch over die brug heen zult moeten.. We reden in colonne, ditmaal zonder militaire begeleiding, naar Saint Louis toe en de rit stopte op camping Zebrabar. We passeerden de stad langs een kant die, naar wat later bleek, zeker niet de mooiste kant van de stad was. Sloppenwijken aan het water met enorme massa's vuil en puin, waarin veel armere mensen en loslopende geiten zochten naar hun stukje geluk, als zoeken naar een speld in een hooiberg. De aankomst op Zebrabar was prettig. Na vier dagen nagenoeg droogstand qua alcohol, openden we hier in de bar met flessen van 63cl "La Gazelle" bier. Nog voordat iedereen begon met tentjes opzetten en auto's uitladen, zat het overgrote meerendeel al in de bar. De camping is eigendom van een Zwitsers stel, met twee eigen hoogblonde kinderen en twee aangenomen kinderen, waarschijnlijk uit Senegal. De kinderen spreken allen vloeiend Engels, Duits, Frans en de lokale Senegalese taal, en kunnen zich dus tegenover iedereen verstaanbaar maken. Erg knap en ook de eigenaren snappen hier goed wat 'service' is. Op Zebrabar hebben we weer een rustdag, wat totaal geen straf is voor de meesten. Rustig wat sleutelen aan de auto's, even Saint Louis in en genieten van de Senegalese Flag of Gazelle-pinten. Gisteren hebben we gegeten in Saint Louis zelf. Vanaf de bar op de camping hadden we om 20:00 vier taxi's besteld, maar het bleek dat er voor deze taxi's meer gegadigden waren. Puntje bij paaltje stonden wij om 20:15 nog met acht man op de camping en waren de vier taxi's vol richting Saint Louis vertrokken. Het was een nationale feestdag (naar wat we begrepen iets met arbeid), dus reden de taxi's volgens de locals minder of niet. Pas om 22:30 waren we in de stad, That's Africa. We hebben gegeten in een redelijk modern restaurant, vlak bij de enige toegangsbrug tot het eiland Saint Louis. Doordat we hier zo laat aankwamen, was er van de kaart al veel niet meer in de keuken aanwezig en uiteindelijk aten we allen een pasta. De stad is voor een Afrikaanse stad relatief westers en hier is van alles te beleven. Toch pakten we na het eten twee taxi's terug naar Zebrabar, dit beloofde nog een tweetal bijna-dood ervaringen te worden. De chauffeurs hielden zich niet aan de verkeersregels, haalden in terwijl er op de andere baan een tegenligger aankwam, hadden letterlijk een bril nodig wegens slecht zicht en wisten niet precies waar Zebrabar lag. Twee dodemansritten, waardoor Maurice drijfnat van het zweet uit de taxi kwam en iedereen blij was dat we allen nog leefden. We doken in bed met een naar gevoel, ook mede doordat één van onze vorige berichten A. ondoordacht en niet subtiel was geplaatst en B. dus terecht volledig in het verkeerde keelgat was geschoten bij onze vier West-Vlaamse medereizigers. Waar zij door de berichtgeving het idee kregen dat wij de draak met ze stoken, wilden we met het bericht juist aangeven dat deze vier gasten de gangmakers van de groep zijn en op een positieve manier hun bijdrage aan de groep leveren. De heren houden de levendigheid in de groep, weten op een humoristische manier te spelen met hun bijzondere auto's en elkaar en zorgen ervoor dat iedereen binnen het reisgezelschap geniet van het typische accent. Waar zij de Hollanders of Antwerpenaren niet verstaan, is dat vice versa en dus wil ik (Thom) ook via deze weg excuses maken voor de toch negatief overkomende eerdere berichtgeving en op deze manier duidelijk maken dat wij als groep met niemand moeite hebben en al zeker geen hard feelings hebben tegenover de West-Vlaamse jongens, maar juist enorm om en met ze kunnen lachen. Dat Hollandse taal daarbij iets directer en harder is, zorgde voor de druppel die de emmer deed overlopen. Sommige termen vielen in verkeerde aarde, maar oprecht was er geen woord negatief van bedoeld. Natuurlijk zijn er soms de geintjes, hoor je hier en daar "de Hollanders dit", "de Duitsers zus" of "de Belgen zo", maar deze groep is juist een fantastische mix van personen, nationaliteiten en types en dat zou niet moeten opdelen in twee "kampen" door een enthousiaste beschrijving van een dag of groep, die verkeerd of onhandig verwoord is. Wij zitten momenteel in een restaurant in de stad en genieten van de rustdag. De eindstreep van de Touareg Trail is nabij en deze zullen wij met z'n allen gaan halen!

Liefs vanuit Saint Louis,
Team 2cvadventure